Autentyczność oznacza prawdę, niezastąpioność, oryginalność, szczerość. Już Platon dostrzegał autentyczność jako wymiar do wolności osobistej. Najstarsi filozofowie powiadali „Wolność odczuwamy dzięki temu, że stajemy się sobą samym”. (J. Patočka)
Wolność zatem to – bycie autentycznym.
Koncepcja holistyczna widzi człowieka jako system naczyń połączonych sfer – duchowej, umysłu, ciała i emocji. Oznacza to, że człowiek jest nie tylko istotą składającą się z krwi i kości, ale posiada w swej złożoności więcej niż zewnętrzną powłokę. Można to nazwać wyodrębnioną osobowością, autonomicznym wszechświatem, duszą.
Każda istota na Ziemi odbiera i odczuwa otaczający świat na swój osobisty, w pełni tylko sobie poznany sposób. Według wybitnego psychoterapeuty Carla Rogersa autentyczność oznacza umiejętność zachowania wewnętrznej spójności, umożliwiającej „dobre życie”, zwiększającej poczucie celowości i sensu – co przekłada się w postawie człowieka w mowie i czynach. Będąc bazą do prawdziwej relacji ze sobą i innymi ludźmi.
W Szekspirowskim Hamlecie można odnaleźć cytat:
„A najważniejsze byś zawsze był wierny samemu sobie”.
Autentyczność przez wybitne postacie stawiana jest jako wzór cennego składnika ludzkiej osobowości. Jest pożądana, modna i niezachwiana. Problematyka autentyczności tkwi w tym, że człowiek jako wyrób społeczeństwa nie zawsze potrafi w niej wystać, w zależności od zadziewających się wydarzeń życiowych, które demaskują brak autentycznej postawy przed samym sobą lub innymi.
Będąc pod wzajemnym oddziaływaniem jednostka – tłum, znane są mechanizmy dewaluowania swojego prawdziwego ja, na rzecz dopasowania się do systemu, gdzie człowiek zatapia się w zbiorowość, rezygnując z siebie na rzecz akceptacji i solidarności grupowej. Badaczom znane jest zjawisko konformizmu, a doświadczenia z tego zakresu wywoływały szereg kontrowersji np. eksperymenty Miligrama, Ascha.
Źródła owego postępowania należy wypatrywać nie tylko w świadomych działaniach, ale i w podświadomości. To jacy jesteśmy w danym momencie, na ile pozwalamy sobie pokazywać prawdę o swoim ja oraz własnym wewnętrznym świecie przed innymi, zależy od wielu różnorodnych czynników, które napotykaliśmy na swojej drodze, aż do tu i teraz. Światopogląd jednostki – myśli i wierzenia na dany temat często ewoluują od dnia pojawienia się na świecie, kształtowane poprzez oddziaływania zewnętrzne takie jak: społeczeństwo, kulturę, środowisko i czynniki wewnętrzne m.in. DNA, epigenetykę.
Autentyczne obcowanie, to obcowanie nie tylko ze sobą, ale i umiejętnością dokonania wyboru spośród wpływów, którymi byliśmy poddawani. Wykrystalizowanie z przekazów transgeneracyjnych wielu naszych przodków własnej autentycznej tożsamości.
To wolność w działaniu, zgodna z przybliżaniem nas do swojego szczęśliwego życia, nie zaś cudzego, na cudzych warunkach. Wolność, która odbywa się w poszanowaniu autentyczności i granicy drugiej istoty.
autor Anna Bigora
Bibliografia:
- cytat – J. Patočka, 1989:324
- cytat – Hamlet, akt I, scena III